سیستم اعلام و اطفا حریق

ایمنی در برابر حریق، همواره یکی از دغدغه های اصلی در طراحی ساختمان است. در این زمینه، سیستم اعلام و اطفا حریق نقشی حیاتی ایفا می کند. این مجموعه در واقع از دو بخش کاملاً مجزا اما هماهنگ تشکیل شده است: سیستم اعلام حریق که مسئولیت شناسایی و هشدار به موقع حریق را بر عهده دارد، و سیستم اطفای حریق که برای خنثی سازی و مهار آتش طراحی شده است. عملکرد همزمان و یکپارچه سیستم اعلام و اطفا حریق ، یک لایه حفاظتی جامع و قابل اعتماد ایجاد می نماید.

اجزای کلیدی سیستم های اعلام و اطفاء حریق

سیستم های اعلام و اطفاء حریق کامل، همچون یک زنجیره عملیاتی عمل می کنند که هر حلقه آن برای رسیدن به هدف نهایی یعنی نجات جان و مال، حیاتی است. سامانه سیستم اعلام و اطفا حریق از چند بخش اصلی و هماهنگ تشکیل شده است.

مرکز کنترل سیستم های اعلام و اطفاء حریق

در رأس این مجموعه، مرکز کنترل یا پنل مرکزی قرار دارد. این واحد، نقش مغز متفکر را ایفا می کند و وظیفه پردازش تمام اطلاعات ورودی و صدور فرمان های لازم به خروجی ها را بر عهده دارد.

تجهیزات ورودی و هشدار سیستم های اعلام و اطفای حریق

بخش بعدی، تجهیزات ورودی هستند که شامل انواع دتکتور (دود، حرارت، شعله) و شستی های اعلام حریق می شوند. این اجزا همانند چشم و گوش سیستمهای اعلام و اطفای حریق عمل کرده و وقوع حریق را شناسایی می کنند. سپس، تجهیزات هشداردهنده مانند آژیرها و فلاشرها، بلافاصله و به صورت خودکار ساکنین را از خطر آگاه می سازند.

منبع تغذیه سیستمهای اعلام و اطفای حریق

منبع تغذیه، نیروی حیاتی مورد نیاز برای عملکرد بی وقفه تمامی این تجهیزات را در طول عمر سیستم تأمین می کند. علاوه بر این، ماژول های ارتباطی، امکان تعامل یکپارچه سیستم های اعلام و اطفاء حریق با سایر سامانه های ساختمان را فراهم می آورند تا پاسخ به حریق تا حد ممکن هوشمند و کارآمد باشد.

انواع سیستم های اعلام و اطفا حریق

درک صحیح از انواع سیستم های اعلام و اطفا حریق سنگ بنایایمنی هر ساختمان است. این سیستم ها به دو دسته کلی اعلام حریقو اطفای حریق تقسیم می شوند که هر یک نقش منحصر به فردی در مدیریت بحران آتش سوزی ایفا می کنند.

سیستم های اعلام حریق

سیستم های اعلام حریق عموماً در دو نوع متعارف و آدرس پذیر طراحی شده اند. سیستم متعارف ساختمان را به مناطق (زون) های مختلف تقسیم می کند و در صورت حریق، تنها شماره ناحیه را نشان می دهد. در نقطه مقابل، سیستم آدرس پذیر با اختصاص یک شناسه منحصر به فرد به هر حسگر، محل دقیق وقوع حادثه را با دقت بالا شناسایی می کند و امکان واکنش سریع تر را فراهم می آورد.

سیستم های اطفای حریق

سیستم های اطفا نیز از نظر نحوه فعال سازی به دو نوع دستی (مانند کپسول های آتش نشانی) و کاملاً اتوماتیک تقسیم می شوند. اما مهم تر از آن، دسته بندی بر اساس عامل خاموش کننده است. سیستم آبی (مانند اسپرینکلرها) با پاشش آب، آتش را خنک می کند. سیستم گازی (عامل پاک) با کاهش اکسیژن و بدون آسیب به تجهیزات، آتش را خفه می نماید. سیستم فوم نیز با ایجاد یک لایه یکپارچه، هم مانع رسیدن اکسیژن شده و هم باعث خنک سازی می شود و برای مایعات قابل اشتعال ایده آل است. انتخاب از میان انواع سیستم های اعلام و اطفا حریق بستگی کامل به نوع محیط و خطرات موجود دارد. شناخت انواع سیستم های اعلام و اطفا حریق اولین گام برای طراحی یک سامانه حفاظتی جامع و مطمئن است.

محل نصب سیستم اعلان و اطفاء حریق

کارایی یک سیستم اعلام و اطفاء حریق به طور مستقیم به رعایت دقیق اصول و فواصلی وابسته است که در استانداردها تعیین شده است.

نصب سیستم اعلان و اطفا حریق در سقف

تجهیزات اصلی یک سیستم اعلام و اطفاء حریق معمولاً در سقف نصب می شوند. دتکتورها با فاصله ۹ متری از یکدیگر و اسپرینکلرها با فاصله ۴.۵ متری در سقف کارگذاری می شوند. در سیستم های اطفاء حریق گازی، نازل های تخلیه گاز نیز در سقف یا کف های کاذب تعبیه می گردند.

نصب سیستم اعلان و اطفا حریق بر روی دیوار

تجهیزات دستی سیستم اعلام و اطفای حریق بر روی دیوار نصب می شوند. شستی های اعلام حریق در فاصله ۱.۵ متری از درب های خروجی و با فاصله حداکثر ۶۰ متر از یکدیگر قرار می گیرند. کپسول های آتش نشانی نیز در فواصل حداکثر ۲۳ متری از هم نصب می شوند.

نصب سیستم اعلان و اطفا حریق به روی سقف و دیوار

تجهیزات هشداردهنده یک سیستم اعلام و اطفای حریق می توانند هم بر روی دیوار و هم بر روی سقف نصب شوند. آژیرها و فلاشرها باید در ارتفاع حداقل ۲.۳ متری از کف قرار گیرند تا امکان پخش صدای واضح و دید مناسب نور را فراهم آورند. این امر باعث افزایش کارایی سیستم اعلام و اطفاء حریق می گردد.