طراحی آسانسور

طراحی آسانسور ، طی مراحل مختلفی انجام می شود که نخستین و اساسی ترین آن، مرحله آنالیز ترافیک ساختمان می باشد. سپس طراحی مکانیکال و الکتریکال اسانسور صورت گرفته و قطعات و تجهیزات آسانسور مشخص می گردند که عبارتند از طراحی راه پله و ورودی (لابی) آسانسور ، طراهی چاهک آسانسور طراحی شاسی موتور هیدرولیک و یا گیربکسی. احداث ساختمان های بلند مرتبه و برج ها در کلان شهر ها، افزایش میانگین سنی افراد جامعه و نیاز جمعیت میانسال و کهن سال کشور به استفاده از سامانه های مکانیزه حمل و نقل داخل ساختمان ، لزوم تعبیه و طراحی آسانسور را بیش از پیش بر اساس ضوابط روشن ساخته است.

هزینه طراحی آسانسور

هزینه طراحی آسانسور، در نیمه اول سال ۱۴۰۳، معمولاً بین ۵ تا ۱۰ میلیون تومان متغیر است. این هزینه به عوامل مختلفی مانند تعداد طبقات، نوع آسانسور و نیازهای خاص پروژه بستگی دارد. برای پروژه‌ های معمولی و استاندارد، طراحی آسانسور عموماً در همین محدوده هزینه قرار می‌ گیرد.

هزینه طراحی آسانسور تابع متغیرهای بسیاری است که از این عوامل می توان به ابعاد دور چاهک ، نوع سیستم محرک و نوع جنس کابين و درب جلوی آن اشاره کرد. تزئینات داخل کابين اسانسور نیز با توجه به نوع کاربری و سلیقه سفارش دهنده متفاوت بوده و از عوامل تاثیرگذار در هزینه طراحي کابين آسانسور ، محسوب می ‌گردد. پس از تکمیل مراحل طراحی کابین ، ورودی و راه پله آسانسور ساختمان نوبت به خرید قطعات آسانسور متناسب با سرعت آسانسور ، ظرفیت آسانسور ، طول مسیر حرکت آسانسور ، ابعاد چاهک ، شاسی موتور ، کابين و درب های جلو ، ولتاژ برق اصلی، تعداد استارت آسانسور در ساعت و ... می رسد. امکانات جانبی نظیر نصب کولر در داخل کابين ، قابلیت محدود کردن استفاده افراد (با اثر انگشت ، کارت ، کد) و ... نیز بر روی قیمت طراحی و اجرای آسانسور موثر است.

ضوابط طراحی آسانسور

مطابق مبحث پانزدهم مقررات ملی ساختمان ، ضوابط طراحی آسانسور ساختمان ها را در چهار دسته بندی قرار می دهد. دسته اول ساختمان هایی با ترافیک سبک بدون داشتن زمان اوج ترافیک است که شامل کاربری های صنعتی و کاربری های مخاطره آمیز می باشد. دسته دوم ساختمان هایی با ترافیک متوسط بدون داشتن زمان اوج ترافیک است که شامل کاربری های مسکونی ، اداری ، هتل ها و خوابگاه ها می باشد. دسته سوم ساختمان هایی با ترافیک سنگین دارای زمان اوج ترافیک است که شامل کاربری های آموزشی تربیتی ، اداری ، حرفه ای ، تجاری ، تجمعی (سالن اجتماعات، سینما، تئاتر و ...) و آن دسته از کاربری های درمانی مراقبتی که دارای ترددهای زیاد هستند (بیمارستان)، می باشد. دسته چهارم ساختمان هایی با ترافیـک خاص شامل کاربری درمانی مراقبتی مانند درمـانگاه ها، کلینیک ها، بازداشتگاه ها و ... می باشد.

• طبق ضوابط طراحی آسانسور در ساختمان های دسته چهارم و مکان های نگهداری سالمندان و معلولان که بیش از یک طبقه دارند، تعبیه و طراحی حداقل یک دستگاه آسانسور برانکارد بر الزامی است، مگر اینکه سطح شیبدار مناسبی وجود داشته باشد.
• مطابق بند ۲-۱ مبحث پانزدهم مقررات ملی ساختمان ، در ساختمان هایی با طول مسیر قائم بیش از ۷ متر از کف ورودی اصلی (معمولا بیش از سه طبقه)، تعبیه و طراحی آسانسور الزامی می باشد.
• در ساختمان های ۸ طبقه یا ساختمان هایی با طول مسیر حرکت ۲۸ متر و بیش تر از کف ورودی اصلی، حتی اگر از نظر نقشه محاسبات استاندارد تعداد و ظرفیت آسانسور ، یک دستگاه آسانسور کفایت نماید، لازم است حداقل دو دستگاه در طراحی آسانسور در نظر گرفته شود.
• در کلیه ساختمان ها با طول مسیر حرکت بیش از ۲۱ متر از کف ورودی اصلی، لازم است حداقل یک دستگاه آسانسور مناسب حمل بیمار طراحی گردد و در ساختمان هایی که وجود آسانسور الزامی می باشد، باید حداقل یکی از آسانسور ها قابلیت حمل صندلی چرخدار را دارا باشد.

اصول طراحی اسانسور

در طراحی آسانسور، رعایت اصول طراحی آسانسور از اهمیت ویژه‌ ای برخوردار است. اصول طراحی آسانسور نه تنها بر ایمنی و عملکرد آسانسور تأثیر می‌ گذارد بلکه می‌ تواند بر هزینه‌ های نگهداری و بهره‌ وری نیز تأثیرگذار باشد. برای طراحی یک آسانسور مناسب، توجه به اصول طراحی آسانسور نظیر انتخاب مکان مناسب، ظرفیت بار، و قابلیت دسترسی از اهمیت ویژه‌ ای برخوردار است.

اصول طراحی آسانسور شامل مجموعه ای از قوانین و استانداردها است که برای تأمین ایمنی، کارایی و راحتی در استفاده از آسانسورها ضروری است. طراحی مناسب آسانسور نه تنها به بهبود تجربه کاربری کمک می کند، بلکه به رعایت مقررات ایمنی و کارایی بلندمدت نیز کمک می نماید. در اینجا به بررسی اصول کلیدی طراحی آسانسور پرداخته می شود:

• رعایت استانداردهای ایمنی: اولین و مهم ترین اصل در طراحی آسانسور، رعایت استانداردهای ایمنی است. این شامل استفاده از قطعات و تجهیزات استاندارد، نصب سیستم های حفاظتی و ایمنی، و اجرای بازرسی های دوره ای برای اطمینان از عملکرد صحیح آسانسور می شود. استانداردهای بین المللی مانند EN 81 و ASME A17.1 به عنوان مرجع های اصلی در این زمینه شناخته می شوند.
• طراحی مناسب کابین: کابین آسانسور باید به گونه ای طراحی شود که فضای کافی برای ورود و خروج آسان کاربران و همچنین حمل بار فراهم باشد. ابعاد کابین باید با توجه به نیازهای ساختمان و نوع استفاده (مثلاً مسکونی، تجاری، بیمارستانی) تعیین شود. همچنین، طراحی کابین باید شامل ویژگی های راحتی مانند تهویه مناسب و نورپردازی مناسب باشد.
• تامین دسترسی و کاربری آسان: طراحی آسانسور باید به گونه ای باشد که دسترسی به آن برای تمام کاربران، از جمله افراد دارای ناتوانی جسمی، به راحتی فراهم شود. این شامل نصب دکمه های دسترسی در ارتفاع مناسب، استفاده از خطوط راهنما، و طراحی ورودی و خروجی به گونه ای است که تردد آسان باشد.
• انتخاب مکان مناسب برای شفت و موتورخانه: مکان یابی صحیح شفت آسانسور و موتورخانه برای عملکرد بهینه و کاهش هزینه های نگهداری اهمیت دارد. شفت باید به گونه ای طراحی شود که فضای کافی برای حرکت کابین و سیستم های مکانیکی فراهم باشد و موتورخانه باید در محلی مناسب با دسترسی آسان برای سرویس دهی قرار گیرد.
• پاسخگویی به نیازهای بار: طراحی آسانسور باید با توجه به نیازهای بار، از جمله تعداد و وزن بارهایی که حمل می شود، انجام شود. این شامل انتخاب سیستم های مناسب برای حرکت آسانسور (مانند سیستم کششی یا هیدرولیکی) و اطمینان از توانایی آسانسور در جابجایی بارهای مختلف است.
• بررسی وضعیت محیطی: طراحی آسانسور باید با توجه به شرایط محیطی مانند دما، رطوبت و میزان تردد انجام شود. برای مثال، در محیط های مرطوب یا با شرایط آب و هوایی خاص، استفاده از مواد مقاوم در برابر زنگ زدگی و آسیب های محیطی ضروری است.
• پیش بینی نیازهای نگهداری و تعمیرات: طراحی آسانسور باید به گونه ای باشد که نگهداری و تعمیرات به راحتی انجام شود. این شامل طراحی دسترسی های مناسب به قطعات و تجهیزات برای تعمیرات و بررسی های دوره ای است.
• توجه به تجربه کاربری: طراحی آسانسور باید به تجربه کاربری توجه ویژه ای داشته باشد. این شامل طراحی دکمه های کنترلی آسان، استفاده از سیستم های صوتی و بصری برای اطلاع رسانی، و تأمین راحتی و امنیت کاربران در طول سفر آسانسور است.

طراحی پاگرد آسانسور

طراحی پاگرد آسانسور یکی از بخش‌ های مهم در طراحی و نصب آسانسور است که به تأمین ایمنی و کارایی آسانسور کمک می‌کند. پاگرد به فضایی اطلاق می‌ شود که در اطراف درب آسانسور قرار دارد و به‌عنوان ناحیه‌ ای برای ورود و خروج از کابین آسانسور عمل می‌ کند. طراحی صحیح پاگرد آسانسور، نقش حیاتی در عملکرد بهینه و ایمنی آن دارد.

طراحی پاگرد آسانسور باید مطابق با استانداردهای ایمنی و طراحی معماری انجام شود. یکی از اصول اصلی در طراحی پاگرد، تأمین فضای کافی برای ورود و خروج آسان و ایمن کاربران است. ابعاد پاگرد باید به‌گونه‌ ای باشد که امکان حرکت آزادانه و بدون مزاحمت در اطراف درب آسانسور فراهم شود. همچنین، باید اطمینان حاصل شود که پاگرد به‌گونه‌ ای طراحی شده است که در مواقع اضطراری، مانند استفاده از نردبان یا تخلیه سریع، مشکلی ایجاد نشود

مهمترین نکات در طراحی پاگرد آسانسور شامل موارد زیر است:

1. ابعاد استاندارد: پاگرد باید ابعادی داشته باشد که امکان حرکت آزادانه و بدون مزاحمت کاربران را فراهم کند. در بسیاری از استانداردها، حداقل عمق پاگرد برای آسانسورهای معمولی ۱۲۰ سانتی‌ متر و عرض آن به‌ اندازه درب آسانسور به‌ اضافه ۳۰ سانتی‌متر تعیین شده است.
2. پوشش‌ های ضد لغزش: کف پاگرد باید از مواد ضد لغزش و مقاوم در برابر سایش ساخته شود تا خطر لغزش و سقوط کاهش یابد. انتخاب صحیح مواد کفپوش برای پاگرد آسانسور، امنیت کاربران را افزایش می‌ دهد.
3.  دستگیره‌ ها و نرده‌ ها: در طراحی پاگرد آسانسور ، نصب دستگیره‌ ها و نرده‌ ها در اطراف پاگرد می‌ تواند به افزایش ایمنی کمک کند، به‌ ویژه در اماکن عمومی و بیمارستان‌ ها که کاربران ممکن است به حمایت اضافی نیاز داشته باشند.
4. نورپردازی مناسب: تأمین نور کافی در پاگرد آسانسور به‌ ویژه در شب و شرایط کم‌ نور بسیار مهم است. نورپردازی مناسب کمک می‌ کند تا کاربران به‌راحتی پاگرد را مشاهده کرده و از سقوط یا تصادف جلوگیری شود.
5. دسترسی و حرکت آزادانه: طراحی پاگرد باید به‌گونه‌ای باشد که تردد به‌ آسانی انجام شود و فضای کافی برای حمل و نقل بار یا تجهیزات فراهم باشد. این امر به‌ ویژه در ساختمان‌ های تجاری و مسکونی با تردد بالا اهمیت دارد.

نقشه محاسبات استاندارد آسانسور

نقشه محاسبات استاندارد آسانسور یکی از بخش‌های کلیدی در طراحی و نصب آسانسور است که به‌ منظور اطمینان از عملکرد بهینه و ایمنی سیستم تهیه می‌ شود. این نقشه شامل محاسبات و مشخصات فنی است که برای اجرای صحیح و مطابق با استانداردهای مربوطه ضروری است.

اولین بخش از نقشه محاسبات استاندارد آسانسور ، محاسبات بار و ظرفیت آسانسور است. این محاسبات شامل تعیین حداکثر وزن قابل تحمل توسط آسانسور و ظرفیت کابین می‌ شود. برای این منظور، باید تعداد کاربران، وزن بار، و همچنین نیازهای خاص ساختمان در نظر گرفته شود.

دومین بخش، محاسبات ابعاد و اندازه‌ های مربوط به شافت و کابین آسانسور است. این شامل تعیین ابعاد دقیق شافت، ارتفاع حرکت کابین، و فضای لازم برای نصب سیستم‌ های مختلف آسانسور می‌ شود. طراحی صحیح ابعاد کمک می‌ کند تا آسانسور به‌طور مؤثر و با کمترین مشکل نصب شود.

سومین بخش از نقشه محاسبات استاندارد آسانسور ، محاسبات مربوط به سیستم‌ های هیدرولیک یا کششی است. برای آسانسورهای هیدرولیک، باید محاسبه فشار مورد نیاز و ظرفیت سیلندر انجام شود. در آسانسورهای کششی، محاسبات مربوط به اندازه و قدرت موتور، و همچنین کشش و ضریب اصطکاک کابل‌ ها ضروری است.

چهارمین بخش، توجه به مسائل ایمنی و استانداردهای مربوطه است. این شامل طراحی سیستم‌ های حفاظتی، سنسورها، و مکانیزم‌ های اضطراری است که در نقشه محاسبات استاندارد آسانسور باید به‌ طور دقیق لحاظ شوند تا ایمنی کاربران تضمین شود.

در نهایت، نقشه محاسبات استاندارد آسانسور باید به‌ گونه‌ای تهیه شود که تمامی الزامات و استانداردهای ملی و بین‌المللی را برآورده کند. این نقشه باید شامل تمام جزئیات لازم برای نصب، بازرسی، و نگهداری آسانسور باشد و به تأسیسات و پیمانکاران کمک کند تا اجرای پروژه را با دقت و کارایی بالا انجام دهند. با تهیه نقشه محاسبات استاندارد آسانسور، می‌توان از بهینه‌سازی عملکرد، افزایش ایمنی، و کاهش هزینه‌های آینده اطمینان حاصل کرد.

طراحی آسانسور هیدرولیک

در اولین گام از طراحی آسانسور هیدرولیک جانمایی آسانسور در پلان مشخص می گردد. به طوری که در زمان طراحی آسانسور هیدرولیک لازم است محل صحیح قرارگیری اسانسور در ساختمان با توجه به معیارهای سهولت دسترسی، سهولت رفت و آمد مسافران و هدایت آن ها به سمت آسانسور در نظر گرفته شوند. به گونه ای که آسانسور در مرکز حرکتی و ترافیکی ساختمان قرار گیرد و با کم ترین جابه جایی مسافر یا بار، از نقاط مختلف ساختمان به آن دسترسی پیدا نمود. در هتل ها، بیمارستان ها و ساختمان های مسکونی نیز لازم است برای جلوگیری از انتقال سر و صدای ناشی از عملکرد و حرکت آسانسور تمهیدات لازم پیش بینی گردد و چاه آسانسور از اتاق های بستری یا خواب در طراحی آسانسور هیدرویک دور باشد.

در نهایت، طراحی آسانسور هیدرولیک باید به‌گونه‌ ای انجام شود که از نظر اقتصادی مقرون‌ به‌ صرفه باشد. هزینه‌ های نصب و نگهداری آسانسور هیدرولیک باید به‌دقت برآورد شود تا بهترین گزینه برای ساختمان‌ های مختلف فراهم گردد.

طراحی آسانسور بیمارستان

مطابق مبحث پانزدهم مقررات ملی ساختمان ، در طراحی آسانسور برانکاردبر مواد زیر اهمیت دارد.

• حداقل ابعاد آسانسور ۱۴۰۰ در ۲۴۰۰ میلی متر طراحي گردد.
• حداقل عرض و حداقل ارتفاع بازشو درب ورودی کابين آسانسور به ترتیب ۱۳۰۰ و ۲۱۰۰ میلی متر طراحی گردد.
• در طراحی آسانسور سیستم کنترل سرعت ولتاژ، فرکانس متغیر، دور موتور ، سیستم تراز طبقه مجدد، دکمه باز ماندن درب جلوی آسانسور برای مدت طولانی تر از زمان عادی بسته شدن درب، کلید اضطراری و سیستم برق اضطراری در نظر گرفته شود.

طراحی چاهک آسانسور 

در گام بعدی از طراحی آسانسور لازم است نکات ذیل در طراحی چاهک لحاظ گردد.

• در صورتی که دیواره های اطراف چاه آسانسور ، بتنی باشد، لازم است در طراحی دور آسانسور ، صفحات آهنی یا پروفیل های فلزی مخصوص جهت نصب اجزای آسانسور در محل های مورد نیاز پیش بینی شوند.
• در صورتی که سازه اطراف چاه اسانسور فلزی باشد، لازم است پیشبینی های لازم جهت اتصال اجزای آسانسور به سازه ساختمان در طراحی دور آسانسور به عمل آید.
• همچنین در طراحی اسانسور استفاده از بولت های مخصوص بتن یا بولت های مخصوص دیوار های آجری که قابلیت تحمل نیروهای وارده بر اجزای مرتبط را دارند، مجاز می باشد.
• از آن جایی که بارهای استاتیکی و دینامیکی قطعات ثابت و تجهیزات متعلق به آسانسور ، به علاوه ظرفیت آن بر سقف چاه آسانسور وارد می شود، کلیه نیروهای وارده به این سقف، لازم است در طراحی سازه اسانسور و سقف چاهک لحاظ گردد.
• کلیه قطعات و اتصالات سازه ای مرتبط با آسانسور باید به گونه ای طراحی و اجرا گردد، که بارهای اعمال شده توسط وزن سیستم متحرکه و کابین ، نیروهای وارده از ریل ها هنگام عملکرد ترمز ایمنی ، نیروهای وارده به ضربه گیر ها، اثرات ضربه ای بارها، اثرات زلزله و سایر بارها را تحمل نمایند.
• برای مجموع وزن ماشین آلات و قسمت های متحرک آسانسور ، اثرات ضربه ای بارها و اثرات زلزله محاسبه شوند. همچنین تکیه گاه ها ورودی ها و اتصالات قطعات  به ساختمان لازم است برای نیروهای ذکرشده در طراحی آسانسور در نظر گرفته شوند.

طراحی شاسی موتور آسانسور

در گام بعدی از طراحی شاسی موتور آسانسور لازم است نکات ذیل لحاظ گردد.

• بهترین محل جانمایی موتورخانه ، بالای چاه اسانسور است، گرچه ممکن است به دلیل محدودیت، موتورخانه در پایین یا جلوی چاه آسانسور طراحی و اجرا گردد.
• لازم است حداقل فضای باز در جلوی تابلو های کنترل آسانسور ۷۰۰ میلی متر طراحی گردد.
• لازم است حداقل معبر برای عبور از کنار تجهیزات ثابت در اسانسور ۴۰۰ میلی متر طراحی گردد.
• لازم است حداقل معبر برای عبور از کنار تجهیزات در حال چرخش دور آسانسور ۵۰۰ میلی متر طراحی گردد.
• لازم است حداقل ارتفاع موتورخانه آسانسور در نواحی تردد و دسترسی ۲۰۰۰ میلی متر طراحي گردد.
• لازم است حداقل ارتفاع از روی قطعات در حال چرخش تا زیر سقف ورودی موتورخانه آسانسور ۳۰۰ میلی متر طراحی گردد.
• در صورتی که اختلاف ارتفاع بین سطوح داخل موتورخانه اسانسور بیش از ۵۰۰ طراحی گردد و سطح بالاتر لازم است با نرده محصور شود و برای دسترسی به آن نردبان تعبیه گردد.
• لازم است سطح کاری معادل حداقل ۵۰۰ در ۶۰۰ میلی متر اطراف تجهیزات چرخنده (کنترل کننده مکانیکی سرعت فلکه ها و ...) آسانسور تعبیه شود.
• در آسانسور هایی که فاصله بین دو طبقه متوالی آن بیش از ۱۱ متر باشد، لازم است یک درب اضطراری در محل مناسب در نظر گرفته شود به طوری که فاصله آن ها حداکثر ۱۱ متر باشد.
• طراحی درب های ورودی بازرسی آسانسور نیز لازم است با حداقل ارتفاع ۱.۴ متر و حداقل پهنای ۰.۶ متر صورت گیرد.
• درب های اضطراری آسانسور لازم است حداقل با ارتفاع ۱.۸ متر و حداقل پهنای ۰.۳۵ متر طراحي گردند.
• دریچه های بازدید آسانسور نیز لازم است حداکثر ۰.۵ متر طول و ۰.۵ متر عرض داشته باشند.

در آسانسورهای گروهی (۲ آسانسور یا بیش تر) در کف موتورخانه و در امتداد پاگرد جلوی درب طبقه آخر، لازم است دریچه ای برای حمل متعلقات داخل موتورخانه مانند موتور گیربکس و تابلو کنترل تعبیه شود و ابعاد این دریچه متناسب با اندازه های سیستم محرکه یا وسایل سنگین داخل موتورخانه در نظر گرفته می شود.

طراحی راه پله و لابی آسانسور ساختمان

طراحی راه پله و لابی آسانسور ساختمان (ورودی) لازم است به نحوی باشد که ورود و خروج افراد از اسانسور به طبقات و بالعکس به راحتی و بدون تداخل حرکتی صورت گیرد و فضای کافی جهت انتظار، در ورودی ها ، خروجی ها و دور آسانسور در نظر گرفته شود. مطابق مبحث پانزدهم مقررات ملی ساختمان حداکثر مسافت از درب جلوی ساختمان تا درب ورودی در طراحی لابی آسانسور هر طبقه، ۴۰ متر می باشد. همچنین در صورتی که تعداد آسانسور طراحی شده ۳ دستگاه و یا کم تر باشد، می ‌توان آن ها را در یک چاه قرار داد. البته اگر تعداد آسانسور چهار دستگاه باشد، لازم است در دو چاه مجزا قرار گیرد. 

طراحی آسانسور افراد ناتوان

مطابق مبحث پانزدهم مقررات ملی ساختمان در آسانسور هایی که احتمال جابجایی افراد ناتوان جسمی بیشتر است، (ساختمان های دسته دوم، سوم و چهارم)، علاوه بر رعایت کلیه ضوابط اسانسور ها لازم است ضوابط و مقررات زیر نیز در طراحی آسانسور لحاظ گردد.

• لازم است حداقل عرض درب طبقات آسانسور ۸۰۰ میلی متر طراحي گردد.
• مسیر دسترسی به درب جلوی آسانسور مخصوصا ورودی اصلی لازم است بدون مانع یا شیب تند در دور اسانسور طراحی شود.
• حداقل عرض کابين اسانسور در ساختمان های عمومی ۱۱۰۰ میلی متر و حداقل عمق ۱۴۰۰ میلی متر طراحی گردد.
• حداقل یک دستگیره بر روی یک دیواره کابين در ارتفاع ۹۰۰ میلی متری نصب گردد و سطح مقطع این دستگیره بین ۳۰ تا ۴۵ میلی متر با شعاع انحنای ۱۰ میلی متر و فاصله آن از دیوار کابين حداقل ۳۵ میلی متر باشد.
• در صورتی که نیاز به تعبیه صندلی تاشو برای نشستن افراد ناتوان در داخل کابين باشد، نشیمن این صندلی آسانسور لازم است حداقل با ۳۰۰ میلی متر عمق و ۴۰۰ میلی متر عرض طراحی گردد. همچنین این کابين در ارتفاع ۵۰۰ میلی متری از کف کابين نصب شود و حداقل ۱۰۰ کیلوگرم وزن را تحمل نماید.
• حداکثر رواداری توقف در تراز طبقه ۱۰ میلی متر در نظر گرفته شود.
• زمان باز ماندن درب آسانسور ، متناسب با نوع کاربری توسط افراد ناتوان، از ۲ تا ۲۰ ثانیه قابل تنظیم باشد.
• در آسانسور های تکی کنار درب ورودی آسانسور حداقل یک شستی احضار و در آسانسور های گروهی که روبروی هم هستند، حداقل یک شستی در هر دیوار تعبیه و طراحی گردد.
• لازم است رسیدن آسانسور به طبقه مورد نظر و شروع باز شدن درب جلوی طبقه با صدای زنگی که شدت صوتی آن قابل تنظیم از ۳۵ تا ۶۵ دسیبل باشد، اعلام گردد.

 طراحی آسانسور حمل ویلچر

مطابق مبحث پانزدهم مقررات ملی ساختمان آسانسور هایی که قابلیت حمل صندلی چرخدار را دارند، لازم است با رعایت الزامات ذیل طراحی گردند.

• حداقل ابعاد آسانسور ۱۱۰۰ در ۱۴۰۰ میلی متر طراحی گردد.
• حداقل عرض بازشو درب کابين آسانسور ، ۸۰۰ میلی متر طراحي گردد.
• در طراحی راه پله و لابی آسانسور ساختمان سیستم تراز طبقه در نظر گرفته شود.
• آسانسور مجهز به دکمه باز ماندن درب کابين بـرای مدت طولانی تر از زمان نرمال باشد.