سیستم اعلام حریق متعارف

سیستم اعلام حریق متعارف چیست ؟ سیستم اعلام حریق متعارف یا کانونشنال یکی از انواع سیستم های اعلام حریق است که برای تشخیص حریق و مشخص کردن منطقه یا زون متاثر از حریق استفاده می شود. این سیستم با استفاده از تجهیزاتی نظیر دتکتور دود، دتکتور حرارتی، شستی اعلام حریق، آژیر و فلاشر عمل تشخیص حریق را انجام می دهد. در سیستم اعلام حریق متعارف، تجهیزات مختلف در یک منطقه خاص یا زون نصب می شوند. هر زون می تواند یک مکان خاص در ساختمان یا محیطی خاص را پوشش دهد. اگر یکی از دتکتورها در زون مشخص حریق را تشخیص دهد، آژیر و فلاشر در همان زون فعال می شوند تا افراد در محیط متوجه حریق شوند.

عمران مدرن انواع سیستم های اعلام حریق را با توجه به نیازها و انواع مختلف پروژه ها ارائه می دهد. در ادامه، به پرسش هایی نظیر: نحوه عملکرد سیستم اعلام حریق متعارف چیست و چه مزایایی دارد، کاربرد سیستم اعلام حریق متعارف چیست و تفاوت سیستم اعلام حریق آدرس پذیر با سیستم اعلام حریق متعارف چیست پاسخ داده می شود.

قیمت سیستم اعلام حریق کانونشنال

قیمت سیستم اعلام حریق کانونشنال بسیار متنوع است و از عوامل مختلفی تأثیر می ‌پذیرد. این عوامل شامل تعداد زون‌ ها، نوع تجهیزات مورد استفاده در هر زون، اندازه و مساحت محیطی که نیاز به پوشش حریق دارد، و همچنین برند و مشخصات تجهیزات است. به عنوان مثال، نصب یک سیستم اعلام حریق کانونشنال در یک منزل مسکونی کوچک با تعداد زون محدود، قیمتی کمتر از نصب همین سیستم در یک آپارتمان ۵ طبقه با تعداد زون‌ های بیشتر خواهد داشت.

برای اطلاع از قیمت دقیق بر اساس نیاز پروژه خود، توصیه می‌ شود با کارشناسان عمران مدرن تماس حاصل فرمایید و قیمت روز را دریافت نمایید. این اطلاعات نیازمند بررسی دقیق نیازهای شما و شرایط محیطی خاصی است که در طراحی و اجرای سیستم اعلام حریق کانونشنال تأثیر دارد.

اجزاء سیستم اعلام حریق کانونشنال

• پنل اعلام حریق
• انواع دتکتورهای دودی، شعله‌ای، حرارتی و گازی
• آژیر
• فلاشر
• شستی

همچنین، یکی از اجزاء پیشنهادی برای استفاده در سیستم اعلام حریق کانونشنال، پنل تکرار کننده است. تعداد اجزاء سیستم اعلام حریق کانونشنال بر اساس ابعاد محیط و تعداد زون‌ ها افزایش می‌ یابد.

نحوه عملکرد سیستم اعلام حریق متعارف چیست

نحوه عملکرد سیستم اعلام حریق متعارف چیست ؟ نحوه عملکرد این سیستم شرح زیر است:

• دتکتورها: در سیستم اعلام حریق متعارف، دتکتورهای مختلف نصب می شوند. این دتکتورها می توانند دتکتورهای دودی، حرارتی یا دتکتورهای ترکیبی باشند. زمانی که دتکتورها اثرات حریق را تشخیص می دهند (مانند دود، حرارت، یا گازهای احتراقی)، سیگنال های الکتریکی به مرکز کنترل ارسال می شود.
• مرکز کنترل: در مرکز کنترل سیستم، سیگنال هایی که از دتکتورها دریافت می‌شوند، تجزیه و تحلیل می شوند. اگر یکی از دتکتورها حریق را تشخیص دهد، زون مرتبط با آن دتکتور فعال می‌شود.
• شستی اعلام حریق: هر زون دارای یک یا چند شستی اعلام حریق است. این شستی ها نمایانگر زون های مختلف در ساختمان هستند. زمانی که دتکتورها حریق را تشخیص می دهند و زون مرتبط فعال می‌شود، شستی اعلام حریق در زون مربوطه فعال می شود و آژیر یا صداهای هشدار دیگری فعال می‌شوند.
• آژیر: هنگامی که یک زون فعال می شود، آژیرها فعال می شوند و صدای هشدار حریق ایجاد می‌کنند. این صداها برای اعلام به افراد در ساختمان یا مکان مشخصی که حریق رخ داده است، مناسب هستند.
• تعیین منطقه حریق: در این سیستم، هر زون مشخص کننده ای برای منطقه مخصوصی در ساختمان است. زمانی که یک زون فعال می شود، مشخص می شود که کدام منطقه دچار حریق شده است.
• چراغ های LED: برای نمایش وضعیت هر زون و همچنین وقوع حریق، سیستم اعلام حریق متعارف معمولاً از چراغ های LED استفاده می کند. این چراغ ها با رنگ ها و وضعیت های مختلف نمایش داده می شوند (مثلاً چراغ زرد برای اشکال در سیستم و چراغ قرمز برای حریق).
• تست و ریست: سیستم اعلام حریق متعارف به تست و ریست آسانی دستگاه ها نیاز دارد تا به مراقبت و نگهداری منظم امکان مانیتورینگ صحیح و برخوردار از کارکرد بهینه را فراهم کند.

کاربرد سیستم اعلام حریق متعارف چیست

کاربرد سیستم اعلام حریق متعارف چیست ؟ سیستم اعلام حریق متعارف در مواردی که محیط کوچکتری و کم ترین فشار حریقی وجود دارد، مناسب است. این سیستم به عنوان یک راهکار ایمنی اساسی در مکان هایی با جمعیت کمتر و کاربری های کم خطرتر از بیمارستان ها، فروشگاه های زنجیره ای بزرگ و هتل های بزرگ و ساختمان های غیرصنعتی به کار می رود.

اهمیت این سیستم در مکان های که میزان انتظار برای وقوع حریق پایین تر است، کمتر مردم حضور دارند، و بودجه محدودتری برای ایجاد سیستم اعلام حریق وجود دارد. به عنوان مثال:

• مغازه ها و فروشگاه های کوچک: در مکان هایی که جمعیت کمتری حضور دارد و مساحت مغازه یا فروشگاه کوچک است، سیستم اعلام حریق متعارف می تواند انتخاب مناسبی باشد.
• ساختمان های کوچک: در ساختمان های مسکونی کوچک، مدارس و دفاتر کوچک، سیستم اعلام حریق متعارف ممکن است کاربرد داشته باشد.
• محیط های غیرصنعتی: در مکان هایی که فعالیت های صنعتی انجام نمی شود، مثل کتابخانه ها، مراکز مذهبی، یا محیط های آموزشی کم تر، سیستم های اعلام حریق متعارف می توانند کارآمد باشند.
• بودجه محدود: در مواردی که بودجه مخصوص به سیستم اعلام حریق محدود است و نمی توان به راحتی برای نصب سیستم های پیچیده تری هزینه کرد، سیستم اعلام حریق متعارف جایگاه دارد.

در کل، تصمیم به استفاده از سیستم اعلام حریق متعارف باید بر اساس نیازها، بودجه، و خطرات موجود در هر مکان و موقعیت گرفته شود.

تفاوت سیستم اعلام حریق آدرس پذیر با سیستم اعلام حریق متعارف چیست

تفاوت سیستم اعلام حریق آدرس پذیر با سیستم اعلام حریق متعارف چیست ؟ تفاوت های اصلی بین عبارتند از:

• دقت در مکان یابی حریق:
• در سیستم اعلام حریق متعارف، حریق به صورت منطقه ای یا زونی (معمولاً به صورت طبقات یا ایستگاه ها) اعلام می شود و مکان دقیق حریق در هر زون مشخص نمی شود.
• در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، هر دتکتور و تجهیزات اعلام حریق دارای آدرس یکتا هستند و مکان دقیق حریق با توجه به آدرس دستگاه مشخص می شود.
• میزان سیم کشی:
• در سیستم اعلام حریق متعارف، سیم کشی به صورت زونی و گروهی انجام می شود، به این معنا که چندین دتکتور در یک زون به یک دستگاه کنترل متصل می شوند.
• در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، هر دتکتور و تجهیزات دارای یک آدرس منحصر به فرد هستند و به طور مستقیم به یک کنترل پنل متصل می شوند. این باعث ساده تر شدن سیم کشی و کاهش هزینه های نصب می شود.
• دقت بیشتر در تشخیص حریق:
• در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، به دلیل داشتن آدرس منحصر به فرد برای هر تجهیزات، امکان تشخیص دقیق تر حریق و مکان آن وجود دارد.
• در سیستم اعلام حریق متعارف، تشخیص حریق بر اساس منطقه یا زون صورت می گیرد و دقت در تعیین مکان حریق کمتر است.
• کاربردهای مختلف:
• سیستم اعلام حریق آدرس پذیر به خصوص در مکان های بزرگ، پیچیده، و با مردمیت بالا کاربرد دارد که نیاز به دقت بالا در تشخیص و مکان یابی حریق دارند.
• سیستم اعلام حریق متعارف به طور عمومی در مکان های کوچکتر و با کاربری های کم خطرتر استفاده می شود که دقت بیشتر در تشخیص مکان حریق لازم نیست.

مزایای سیستم اعلام حریق متعارف چیست

مزایای سیستم اعلام حریق متعارف چیست ؟ مزایای سیستم اعلام حریق متعارف را می توان به شرح زیر خلاصه کرد:

• هزینه پایین تر: یکی از مزایای اصلی سیستم اعلام حریق متعارف این است که هزینه نصب و نگهداری آن نسبت به سیستم های پیشرفته تر مانند سیستم اعلام حریق آدرس پذیر کمتر است. این امر برای پروژه های کوچک و محیط های با بودجه محدود بسیار مناسب است.
• طراحی ساده: سیستم اعلام حریق متعارف دارای طراحی ساده تری است که نصب و تنظیم آن برای افراد با تجربه کمتر در این حوزه نیز انجام پذیر است.
• تعویض آسان: در صورت خرابی یا نیاز به تعویض تجهیزات، معمولاً امکان تعویض با تجهیزات مشابه از برند های مختلف وجود دارد، بدون نیاز به تغییر کلی سیستم.
• مصرف برق کمتر: سیستم اعلام حریق متعارف معمولاً مصرف برق کمتری دارد، که می تواند هزینه های عملیاتی را کاهش دهد.
• عملکرد مطمئن: سیستم اعلام حریق متعارف به طور معمول به عنوان یک سیستم مطمئن و قابل اعتماد شناخته می شود که در شرایط عادی و آتی عملکرد خوبی ارائه می دهد.
• تطابق با استانداردها: این سیستم ها معمولاً با استانداردهای مربوط به اعلام حریق تطابق دارند و می توانند در بسیاری از برنامه ها و پروژه ها استفاده شوند.

به هر حال، باید توجه داشت که مزایای سیستم اعلام حریق متعارف نسبت به نیازها و شرایط خاص هر پروژه و محیط متغیر است و برای انتخاب مناسب ترین سیستم، باید نیازها و مشکلات خاص هر پروژه را مورد بررسی دقیق قرار داد.

طراحی سیستم اعلام حریق کانونشنال

در طراحی یک سیستم اعلام حریق کانونشنال ، زون‌ بندی مناسب محیط یا ساختمان امری بسیار حیاتی است. در زیر به مهم ‌ترین نکات مرتبط با زون ‌بندی اشاره می‌ شود:

• در ساختمان‌های یک طبقه (مانند خانه ‌های ویلایی)، هر خانه به عنوان یک زون جداگانه در نظر گرفته می‌ شود.
• در ساختمان ‌های چند طبقه، هر طبقه به عنوان یک زون مستقل فرض می ‌شود.
• پلکان ‌های اضطراری به عنوان یک زون در نظر گرفته می ‌شوند.
• موتورخانه ‌ها نیز به عنوان یک زون فرض می ‌شوند.
• اتاقک آسانسور به عنوان یک زون در فرض می ‌شود.
• مساحت هر زون نباید بیشتر از ۲۰۰۰ متر مربع باشد.
• طول هر زون نباید بیشتر از ۳۰۰۰ متر باشد.
• تعداد اجزای مختلف در یک زون بهتر است بین ۲۰ تا ۲۴ عدد باشد.

همچنین، هر زون مسئولیت محافظت از یک منطقه خاص را برعهده دارد.

نحوه زون‌ بندی در سیستم اعلام حریق کانونشنال

در تصویر زیر، نحوه زون ‌بندی در یک سیستم اعلام حریق کانونشنال نمایش داده شده است. هر منطقه به عنوان یک زون مستقل فرض می شود و هر زون خروجی ‌های خود را دارد. در این نمونه، زون ‌های یک و سه شامل تجهیزات شستی بوده و زون‌ های دو و چهار تجهیزات دتکتور دارند. شرکت عمران مدرن به علاوه فروش تجهیزات آتش نشانی، خدمات طراحی، نصب و اجرای سیستم اعلام حریق کانونشنال را نیز ارائه می ‌دهد.

نحوه سیم‌ کشی در اعلان حریق

در سیستم اعلام حریق کانونشنال ، نوع سیم کشی بسیار حیاتی است. سیم ‌هایی که در مدار استفاده می‌ شوند، باید با دقت انتخاب شوند زیرا اگر سیم‌ ها مشکل داشته باشند، عملکرد سیستم تحت تأثیر قرار می‌ گیرد. در این سیستم از دو نوع سیم استفاده می ‌شود. یک دسته از سیم ‌ها قبل از آتش ‌سوزی و دسته دیگر بعد از آتش‌ سوزی فعال می ‌شوند. سیم‌ های مورد استفاده برای دتکتورها و شستی‌ها باید دارای ضخامت ۱.۵ میلی متر پی وی سی (پرتودور) باشند و در مکان ‌هایی که احتمال آسیب مکانیکی وجود دارد، از غلاف مکانیکی نیز بهره‌ برداشته شود. در مورد منبع تغذیه و آژیرها که بعد از آتش ‌سوزی فعال می ‌شوند، می ‌توان از کابلی که برای دسته اول استفاده می‌ شود استفاده کرد، اما باید دارای حفاظت مکانیکی فولادی باشند.

نحوه سیم‌ کشی در سیستم اعلام حریق کانونشنال به صورت انشعابی و ستاره‌ای است که پنل مرکزی در وسط مدار قرار می‌ گیرد و با استفاده از دو سیم اتصالات انجام می‌ شود. یک سیم مخصوص دتکتورها و شستی‌ ها و سیم دیگر مخصوص آژیرها است. همه این تجهیزات به یک مدار سیم متصل نمی ‌شوند. با توجه به این موارد، طراحی و نصب یک سیستم اعلام حریق کانونشنال به عنوان یک اقدام مهم در حفاظت از امنیت و ایمنی محیط‌های مختلف مطرح می ‌شود.

مراحل مدار کشی اعلان حریق کانونشنال

• مشخص کردن و جانمایی تمام تجهیزات بر روی نقشه: ابتدا تمامی تجهیزات مانند دتکتورها، شستی ‌ها، آژیرها، پنل کنترل، و سایر المان ‌ها بر روی نقشه محیط یا ساختمان مشخص می ‌شوند.
• اجرای کابل کشی: کابل ‌های مورد نیاز برای اتصال تجهیزات به پنل کنترل به دقت اجرا می‌ شوند. این مرحله شامل کشیدن سیم‌ ها از تجهیزات به پنل و انتقال آن ها از یک مکان به مکان دیگر است.
• نصب المان ‌ها و پنل: تجهیزات اعلام حریق نظیر دتکتورها، شستی ‌ها، آژیرها، پنل کنترل و سایر المان‌ ها در مکان‌ های مشخص نصب می ‌شوند. اتصالات الکتریکی نیز انجام می‌ شود.
• اتصال سیم زمین به بدنه فلزی پنل: سیم زمین به بدنه فلزی پنل کنترل متصل می‌ شود تا از جریان‌ های ناخواسته جلوگیری کند و ایمنی سیستم را تضمین کند.
• تست کنترل پنل و مابقی تجهیزات: پس از نصب، کنترل پنل و تجهیزات دیگر تست می ‌شوند تا عملکرد صحیح آن ها بررسی شود.
• چک کردن کامل بودن مدار سیم ‌کشی با استفاده از اهم ‌متر: مدار سیم‌ کشی به کمک اهم‌ متر چک می ‌شود تا اطمینان حاصل شود که اتصالات و کابل ‌ها سالم عمل می‌ کنند.
• اطمینان حاصل کردن از سالم بودن اتصالات سیستم اعلام حریق: تمام اتصالات باید به دقت بررسی شوند تا هیچ گونه خلل یا مشکلی وجود نداشته باشد.
• اطمینان حاصل کردن از سالم بودن عایق روی سیم‌ ها: عایق ‌های سیم‌ ها باید بدون ترک و خرابی باشند تا از حوادث الکتریکی جلوگیری شود.
• بستن درب پنل و قرار دادن باطری‌ ها و متصل کردن دستگاه به برق: پس از تایید عملکرد سیستم، درب پنل کنترل بسته می ‌شود و باطری ‌ها نصب می ‌شوند. در نهایت دستگاه به برق متصل می‌ شود.